Kurudere köyünde 200'e yakın nüfus çok zor koşullarda yaşıyor

1974 öncesi Kıbrıslı Rumlar'ın yaşadığı Musulida, şimdiki adıyla Kurudere… 1975'te Adana'nın kırsal bölgelerinden gelen kişiler yerleşmiş Kurudere'ye…

Yıllardır köye tek bir yatırım yapılmamış. Köylü adeta yokluk içerisinde bir yaşam sürdürüyor. Köyde 25 aile var, nüfus ise 200 civarında. 25 ailenin 10'u tam anlamıyla işsiz. Çoğunluk hayvancılık yaparak kazanmaya çalışıyor…

Birkaç yıl önce köyün dışına yani Paşakent'e apartmanlar inşa edildi. Burada yaşayanlarla köyün nüfusu 400'ü buluyor. Köyde bir market dahi yok. Paşakent'te küçük bir market var, ancak her ihtiyaca cevap vermiyor. Buraya da yaya olarak gitmek çok zor. Kurudere'de yaşayanlar, ihtiyaçlarını aylık olarak gideriyorlar, güçlerinin yettiğince…

Sebze ve yeşilliklerini de kendi bahçelerinde yetiştiriyorlar. Kurudereliler, günlük ekmek alamıyor. Ekmeklerini haftalık olarak kendileri yapıyor. Bu ekmeğe de bazlama diyorlar…

Köyde, küçüklerin oyun oynayabileceği, küçük bir park var. İçerisine yalnız girmeye korkarsınız. Otlar her yanını sarmış, park içerisindeki bank kırık dökük…

Geçmişte ilkokul olarak kullanılan bina şimdilerde kahvehane olarak kullanılıyor. Sadık Toklu'nun, 17.00 ile 24.00 saatleri arasında çalıştırdığı kahveye köyün erkekleri gidiyor. Gençlerin vakit geçirebileceği bir mekan maalesef yok.

Köy içerisi mandıra dolu… Köy yolları bozuk, asfalt yollar ise hayvan pisliğinden görülmüyor. Köyde gençlere kırsal kesim arsası dağıtılmış, yıllar önce. Ancak gençlerde ev yapacak para yok.

Kullanılmayan kerpiç yapılar ise yıkılmayı bekliyor. Buraları, fare, yılan ve daha bunlar gibi birçok hayvanın barınağı olmuş…

Köydeki kilise camii, olarak kullanılıyor. Köy imamı Şaban Kavsara, camiinin yıkılmak üzere oluşundan şikayet ederek, ilgililerden destek bekliyor.

İşsiz çok

Kurudere Muhtarı Ali Şengül, köy içerisindeki hayvan barınaklarının ağıllar bölgesine taşınmadığını ifade ederek, "Hayvancıda barınak yapmak için para yok. Hayvancı zorda. Ağıllar bölgesinde yer var ama barınak yapılamadığı için tüm hayvanlar köy içerisinde kaldı" dedi.

Ekonomik açıdan güçlük çeken köylülerin büyük çoğunluğunun işsiz olduğunu da vurgulayan muhtar Ali Şentürk, ibadet için gittikleri köy camisinin içler acısı durumda olduğunu da söyledi.

Köye yeni bir camii yapılması gerektiğini kaydeden Ali Şengül, "Camii rutubetten yıprandı. Tamir ediyoruz ancak yine dökülüyor. Çevresinde, damında otlar var. Temizlik görmüyor. Cami için gerekli para hazır, ancak arsa sorunumuz var. Duyarlı bir vatandaş, bize arsa verdi, ancak arsa hisseli olduğundan sorun çıktı.

Köyümüz Paşaköy Belediyesi'ne bağlı. Belediye başkanı sorunlarımızın çözümü konusunda ilgisiz. Belediye yalnızca çöp topluyor. Köy yolları hayvan pislikleriyle dolu, köyde kerpiçten birçok yapı var, bu yapıların yıkılması şart. Buralar yılan, fare yuvası oldu. Mandıralar nedeniyle hem hayvancı hem de diğer köylüler huzursuz. Sinek ve pis koku solumaktan temiz hava almayı unuttuk. Köyde yaşayan 25 aile var, 10'u işsiz. Geçmişte nergis toplayıp satıyorlardı, o da yasaklandı… Yetkililerin, biraz daha ilgi göstermesini istiyoruz."

Ne dediler?

Murat Şengül

"Yetkililer, seçim zamanı gelince köye geliyor. İşsizim, 16 yıldır iş bulmak için çalmadığım kapı kalmadı. Hâlâ bana sıra gelemedi. Yılın bir iki ayı, mevsimlik işçi olarak çalışırım… Evliyim, 9 yaşında bir kızım var. Gitmediğim bakan, derdimi anlatmadığım insan kalmadı. Bugüne dek kimse de "yok" demedi. Ama işimi yapan da olmadı. Kimseye güvenim kalmadı. Delege yakınları birinci sırada işe girerken, biz ağzımız açık bakıyoruz. Böyle olmaz."

Ali Güneş

"7 yıldır felçliyim. Derdim çok… Kurudere'ye ilk gelenlerdenim. Göçmen geldim, Adana'nın Şaimbeyli ilçesinden. 5 evladım var. Üç oğlan iki kız. Çalışma Dairesi'nden aldığım maaşla geçinmeye çalışıyorum. Hayat çok pahalı, geçinemiyorum. UBP'liyim. Uzun yıllar örgüt başkanlığı yaptım, şimdi ise örgüt yöneticisiyim. Hiçbir evladımı devlet içerisine koyamadım. 50-60 koyunum var, geçinmeye çalışıyorum. Sorunumuzu soran yok."

İtibar Güneş

"Çocuklarımızın geleceği yok. Umutları kalmadı. İşsizlik morallerini bozuyor. Bir evladım evlendi, ayrıldı, karısı çocuğu bıraktı gitti. Torunuma çocuğum gibi baktım, bakıyorum. Aldığımız maaşın yarısı eczanelere ve doktorlara gidiyor. Her şey ateş pahası yetiştiremiyoruz. Küçükbaş hayvanımız var, kazandığımızı da onların yemlerine harcıyoruz. Kısacası, ölüyoruz, ilgilenen yok…"

Sedef Boşnak - Kıbrıs Gazetesi