Onlar daha çocuk...

Her koleje giriş sınavı öncesi ve sonrasında yaşanan tablo yine değişmedi.

Sosyal medyadaki yorumlar tüm çıplaklığı ile acı gerçeği önümüze koymakta yine.

Kazanan veya sınavda başarı gösteremeyen tüm evlatlarımızın yolu ve gelecekleri açık olsun ama tek bir sonucu var sınavın.

Hepimiz katiliz!

Hırslarımız ile onların iyiliğini istiyoruz  diyerek  içlerindeki çocuğu öldürüyoruz.

Katiliz bu yüzden...

Yapmayın, yapmayalım, onlar daha çocuk.

Ve içlerindeki, çocuğu öldürmezsek ellerimiz ile hırslarımız ile hep içlerindeki çocuk ile  yaşayarak mutlu olacaklar, mutlu edecekler çevrelerini ve hayatlarına girenleri.

Ya da mutsuz edecekler mutsuz yaşayarak.

Nedeni anne baba olarak sensin önce, sonra da bizler ve hepimiz aslında hem neden olan hem de tek suçlu.

Hırslarımız alet ederek çocuklarımızı dış çevre karşısında hırpaladığımız ve hatta dövmekten beter ettiğimiz için..

Yapma, yapmayın, yapmayalım..

Onlar daha çocuk...

Ne yarış atı ne de deney kobayı onlar..

Sadece çocuk, bizim çocuklarımız.

İyi insan  olmalarını öğretelim sadece. Gerisi gelir elbet.

Ama hırslarımızı hedeflerine ulaştırmak için, çevremiz ile yarışmak için onları bencil ve acımasız birer robota  döndürmeyelim.

Yapmayın, yapmayalım, onlar daha çocuk.

Dürüstçe cevap versin her anne ve baba.

Kolej sınavlarında yarışan gerçekten çocuklarımız mı yoksa aileler mi?

Daha iyi bir eğitim ve gelecek için mi çocuklarımızı sınavlara sokuyoruz yoksa konu komşu ne der, falancanın çocuğunu geçti diyerek kendi egomuzu doyurmak için çocuklarımızı böylesi çirkin bir yarışa alet mi ediyoruz?

İtiraf edin hadi, her anne ve baba vicdanını eline alıp bu soruya cevap vererek çocukları için geleceğini planlamalı.

...

Peki ya siyasetçilerimize ne demeli?

Ailelerin çocuklarımızı birer yarış atına döndüren hırslarını kendilerine politik çıkar sağlamak için kullanan, köşelerde gölgelerde bekleyen siyasetçilerimizin arasında ise ne vicdanı kanayan ne de utanan var...

Şaşırmadık elbette!

Vicdanları rahat veya temiz mi, kim bilir.

İyi ve vicdan sahibi insanları yetiştirerek topluma kazandırmak olduğu ilkesinden her geçen gün ne kadar uzaklaştığımızın ibretlik vesikası eğitim sistemimiz.

Eğitim sistemimizin birincil amacı böylesi bir ilke midir ya da eğitim sistemimiz ilkeleri arasında böylesi bir amaç var mıdır?

Kağıt üstünde vardır, olsa olsa...

...

Özel kolejlerin kapısından giremeyen, müfredatlarını denetleyemeyen bir Bakanlık ile eğitim sistemi düzelebilir mi, gencecik beyinlerimiz geleceğe hazırlanabilir mi yoksa ailelerin hırsları, öğretmenlerin özel ders motivasyonları arasında birer kobay faresine dönmekten bir adım öteye gidemiyor mu toplumumuzun gelecekleri?

Sendikaları karşıma almayım, öğretmeni kızdırmayım, ailelerin hepsini memnun edeyim diyerek  koca bir sistemi ilkesizleştirerek devletin ve toplumun altına kendi elimizle bomba koyduk, kimin umurunda...

Koltuklara hem seçilmişler hem atanmışlar oturmaya devam etsin, tek gayesi bu olan bir statükoya döndürdük koskoca devleti.

Kıbrıs Türkünün devletine inancını ve güvenini de öldürdük, yarattığımız torpil, kayırma ve adaletsizlik ile...

Hepimiz katiliz!

Hırslarımız ile onların iyiliğini istiyoruz diyerek içlerindeki çocuğu öldürüyoruz.

Katiliz bu yüzden!

Yapmayın, yapmayalım, onlar daha çocuk...