Hayal pilavıyla doymak

Neyi, niçin beklediğimizi bilmeden,

“hayal pilâvı” yiyerek, günler, yıllar geçip gidiyor!
“Yoruldum” demeye, vazgeçmeye yer arıyoruz...
Bu hayal pilâvıyla sadece bugünü değil, yarını da harcarız...

Haklı olmak yerine zengin olmayı mı tercih etmeliyiz yoksa?
Doğrusu merak ediyorum,

haklı olununca mı mutlu olunur,

yoksa haklı olmadan da mutlu olan var mıdır?

Aslında ben mutluluğun bile bize “dayatıldığını” düşünüyorum.
Sanki başkalarının mutluluk tanımları ile, kendi mutluluğumuzu var etmeye çalışıyoruz ...
Kıbrıslı Türkler olarak eldekiyle mutlu olmak zorundaymışız, ya da illâ ki mutluluğu bulmalıymışız gibi!

"Bakın biz kendi kendimize çok mutluyuz” imajını veren görüntüler,
kamuoyu açıklamaları,
gelecek senaryoları, vesaire...

Orta yolu bulmaya çalışmak,
anlaşma, uzlaşma zemini arayan taraf olmak istemiyoruz...
Biz böyle "mutluyuz" ...

Ne gerek var?
Kendi başka yerde, aklı gönlü başka yerlerde mutlu olamaz mı insan?
İyimser olmanın gücü,
''Pollyannacılık'' sözcüğü aklıma geldi...

Ya da bizlere önerildiği gibi, gerçekliğe karşı kesin bir “körlük”...
Gerçeği gönüllü çarpıtmaya hazır kesin bir "körlük"...
Görmeyen gözlerle her şeyi görür gibi davranmak...
Geçici değil, kalıcı...

Irk körlüğü,

Cinsiyet körlüğü,

Romantik körlük

Politik körlük,

İş almak, terfi ve kadro ünvanı kazanabilmek için "körlük",

Doğaya, toprağa, siyasete, kadına, çocuğa,
kaygı ve korku duymadan bir arada yaşayabilen toplumlara karşı bir "körlük" ...