Merhaba...

14 Mayıs 2014 gününü hayatım boyunca hiç unutmayacağım.

Niye derseniz size o bedbaht günde hayatımı sonsuza kadar değiştiren bazı kötü gelişmeler oldu diye cevap vereceğim...

Hayat işte; günlük piyangosundan ne çıkacağını bileceğimiz bir sistem henüz keşfetmedik…

İşte o söz konusu gün, bu bedbaht hayat piyangosundan bana feci bir üçleme çıktı…

Çok sevdiğim 3 yaşındaki can dostum kurt köpeğim Zeus o günün gecesi öldü…

Ayni gün öğle vakitlerde çok sevdiğim kayınvalidemi bir daha çıkmamak üzere hastaneye yatırdık...

Ve kuruluşundan itibaren içinde bulunduğum Realist Gazetesi yine ayni gün akşam saatlerinde nihayetine erdi.

Bir günde 3 tane darbe gerçekten fazlaydı ama o günden sonra da hayat bir şekilde devam etti.

Dostum Zeus'un mezarını ellerimle kazdım, gözyaşları içinde gömdüm…

Kayın validem ise aylarca hastanede yattı ama sonunda o amansız hastalık galip geldi…

Ve o günden beri yarı zamanlı işlerde idare ettim.

Bir aralık karpuz, patates satma işi bile düşündüm.

Utandığımdan değil, ekmek parasının utanması yoktur, ama yapamadım.

İş aramadım da değil, aradım.

Ama yoktu.

Başvurduğum işlerden bana kibarca 'yaşın geçti' tadında 'sen çok kalifiye elemansın' ya da 'aradığımız özelliklerin fazlası sende ama biz daha az özellikli bir insan isterik' şeklinde cevaplar geldi.

Umudumu kaybettiğim anlar çok oldu.

Ekonomik olarak Yunanistan ile yarıştığım anlar da çok oldu…

Yurt dışına kaçmayı da düşündüm, ortadan kaybolmayı da düşündüm, her türlü acayipliği düşündüm.

Uzun lafın kısası bu buhranlı durumun sonunda Kıbrıs Postası ile yollarımız bir şekilde kesişti ve şimdi buradayım.

Sevgili dostum Rasıh Reşat bana planlarından projelerinden de bahsedince içimde ölmeye yüz tutmuş gazetecilik aşkı tekrardan alevlendi doğrusu.

Uzun süre paslı durmanın sıkıntılarını elbette bir müddet çekeceğim.

Ama kısa sürede üzerimdeki bu pas ile birlikte doğal olarak gelişen asosyalliği de atacağıma gayet eminim.

Memlekette haber çok ne de olsa.

Yeter ki habercilik yapma niyeti ve de isteği olsun.

Ha bu arada uzun zamandır yazı yazma dalgalarımı tweet atma boyutuna indirdiğimden dolayı bu okuduğunuz yazıyı yazmakta zorlandığımı da itiraf edeyim.

Bundan sonra bu köşede sık sık sizinle buluşacağımı ümit ediyorum.

Sıkmadan, bıkmadan ve de uzatmadan derdimizi anlatabilirsek ne ala…

Tekrardan merhaba…

Ve bana bu şansı verdiği için tüm Kıbrıs Postası ailesine binlerce teşekkür…