Kendi utancımla yüzleştim

İlk doktorama başladığımda yıl 2004 gibiydi. Kıymetli hocalarımdan bir tanesi, kendisini şarkı sözleri olarak da değerlendirilen harika şiirleri ile de tanıdığınız Prof. Dr. Meral Özbek’ti. Her ne kadar asıl olan derin bilgi ve muhteşem bakış açısı olsa da ben kendisinin o güzel gözlerini ve gülümsemesini de hiç unutmadım. 

Allah sağlık versin, uzun yıllardır kendisini görmedim.

Bir çok iletişim felsefesi derinliğinde eserlerinden faydalandım. Sonraki doktora çalışmalarıma da ışık olduğunu söyleyebilirim. Ancak burada anlatacağım mesele bendeki bir ön yargıyı kırmasıdır. *

Meral Hoca'mızın, kendi doktora çalışmaları döneminde yayınladığı ve 1991 yılına ilk baskısı denk gelen, “Popüler Kültür ve Orhan Gencebay Arabeski” kitabı, arabesk müzik ve kültürüle ilgili ön yargılı yaklaşımlarımı değiştirmişti. Bu kitap aslında kendi anlatımıyla; “çok katlı” bir çalışma. Hem Orhan Gencebay’ın eserlerini salt mesajıyla, imajıyla değil müziğiyle, nağmesiyle, iç anlamıyla önümüze seriyor hem aydınların arabesk müziğe bakışını, sol teorideki popüler kültür tartışması çerçevesinde sorguluyor. Orhan Gencebay’la yapılmış uzun sohbet, Türkiye’nin toplumsal-kültürel yapısına teşhis koymakta.

Burada, özelde Orhan Gencebay desem de, genelde yanına arabeskin asları olarak Müslüm Gürses’i ve Ferdi Tayfur’u da eklemem mümkün. Üstelik, sahnede sanatçılara şarkılarını söyletmeyecek kadar kalpleri ile söyleyen yüz binlerce sevenlerini ve dinleyenlerini de katarak.

Öylesine bir isyanın sonucu ki, iç göç yaşayan insanlarımızın kendi kültürelerinin de yozlaşımına duydukları acıyı da yansıtıyor arabesk müzik. Aşkın, yaşamın, hayatta kalma mücadelesinin bir kültürünü oluşturan arabeski, daha iyi anlamama neden oldu. 

Aslında kendi utancımla kültürel diskriminasyon duygumla yüzleştim ve yenmiş oldum.

Şimdilerde ise üzerimizden 90'lar ve 2000'ler öyle bir dejenere sanatla geçti ki, bu isimler hakettikleri "klasik" olma noktasına geldiler.